Ik kocht de ‘Villa des roses’ in Waulsort om er mijn atelier in onder te brengen. Waulsort had een belangrijke plaats ingenomen in mijn hart na de passage tijdens de Paul van Ostaijen bedevaart met Koen Peeters, Peter Holvoet-Hanssen en Pascal Verbeken. Deze tocht resulteerde in het boek Miavoye (De bezige bij, 2015) waarin de avonturen in Waulsort een evidente plaats kregen. Hendrik Conscience wandelde hier tijdens de zomers van 1876 en 1880 met zijn kleinzoon. August Snieders kwam er schrijven en Karel Van het Reve vond er de inspiratie voor zijn ‘Nacht op een kale berg’. En de oude naam van de villa ‘des roses’, die ik terug in ere herstel, verwijst naar het boek van Willem Elsschot. Joseph Mallord William Turner en Félicien Rops legden de unieke bocht in de Maasvallei vast in tekeningen en schilderijen.
Zo ontstond het idee om in de villa een kunstenaarsresidentie te starten. Gedurende een aantal weken in het jaar nodig ik auteurs, kunstenaars, onderzoekers, theatergezelschappen of muzikanten uit om in alle rust en concentratie te komen schrijven, studeren, werken of repeteren. Naast een kamer met bed en bureau en een badkamer worden de gemeenschappelijke ruimtes: muzieksalon, ruime eetkeuken, bibliotheek (in opbouw) en tuin ter beschikking gesteld.
Het huis is gelegen op 300 meter van de bushalte Le Pergola (lijn Dinant-Givet 154a)
U kan zelf ook een voorstel doen voor een verblijf via opgave van de gewenste periode en een korte motivatie. Te richten aan: atelier.broucke[at]gmail.com
Zo ontstond het idee om in de villa een kunstenaarsresidentie te starten. Gedurende een aantal weken in het jaar nodig ik auteurs, kunstenaars, onderzoekers, theatergezelschappen of muzikanten uit om in alle rust en concentratie te komen schrijven, studeren, werken of repeteren. Naast een kamer met bed en bureau en een badkamer worden de gemeenschappelijke ruimtes: muzieksalon, ruime eetkeuken, bibliotheek (in opbouw) en tuin ter beschikking gesteld.
Het huis is gelegen op 300 meter van de bushalte Le Pergola (lijn Dinant-Givet 154a)
U kan zelf ook een voorstel doen voor een verblijf via opgave van de gewenste periode en een korte motivatie. Te richten aan: atelier.broucke[at]gmail.com
getuigenissen over de Villa des Roses (2018-2020)
De geest van een voorbij België, in een bocht van de Maas. Dat is Waulsort. Eén van de zeldzame dorpen waar je nog buiten deze tijd kan stappen. Ik kom er graag verdwijnen in Villa des Roses.
Pascal Verbeken
Weg in Waulsort. Weg om te schrijven.
In de Villa des Roses koester ik mijn alleenheid, alleenheid die thuis alleen maar wreed zou zijn.
Ze zeggen, de Maasvallei is indrukwekkend mooi. Daar moet ik volgende keer naar kijken.
Weg van Waulsort.
Peter Hautekiet
Villa des Roses is een plek buiten het gewoel, een droom in de werkelijkheid voor wie ver van het gewoel geconcentreerd en ernstig wil creëren én herademen. Werken gaat er achteloos, in een zweem van muziek, kunst, schoonheid. Een pleisterplaats, een parel.
Michiel Leen
Wannes, ik ben een paar weken geleden naar de Walen getrokken, om er in alle rust en met het oog op vandaag In de tijd, Tijdsnede en Beloken dagen nog ‘s te lezen, in het huis van een goeie vriend, een schilder die zich daar onlangs heeft genesteld. Zijn huis staat in de Rue des villas in Waulsort, vlak bij Dinant, daar waar de bocht van de Maas als een scherpe elleboog uit het landschap steekt en er een gat in de bossen maakt, als een gat in een versleten herfstkleurige trui. Er ligt daar in die wonderlijke bocht ook een kleine jachthaven, met een clubhuis waar Bruno Cremer elk moment kan komen binnenwandelen, met de pijp in de mond; het personage van jouw geliefde Maigret. De vaste gasten in de club zijn zeer zachtaardig en heel vriendelijk, ook hun voorouders waren schippers vertellen ze mij, sommige stammen uit Hemiksem en één zelfs uit Rupelmonde, jawel.
Karel Vingerhoets (uit een postume brief aan Wannes Van de Velde)
In Villa des Roses zat ik uren als een bezetene te schrijven in een kamer met zicht op een prachtig bladerdak. Dat voelde niet als labeur, want ter ontspanning kon ik gaan zwemmen in een op een paar vissen na verder helemaal lege Maas, verdwalen langs Waalse wegen of wijn drinken in inspirerend gezelschap.
Heleen Debruyne
Het was zomer. We staken met de veerboot de Maas over. De veerman, een vriendelijke gemeentearbeider, greep met een houten werktuig de kabel vast en trok zich met krachtige gebaren de rivier over. Overschaduwd door hoge eiken en beuken liepen we langs de andere oever om enkele kilometers verderop terug te keren over de dam. Het water van de Maas was zo groen als de bomen. Het groen was vet, verzadigd, rijp, zelfs weldadig.
Koen Peeters
Gisteren was de gesluierde Maasvallei prachtig en knus. De mist hing zo laag dat er als het ware een melkachtig dak boven het water hing. Mijn auto maakt gelukkig niet veel lawaai waardoor ik het gevoel kreeg door een kamerlandschap te schuiven.
Ik genoot ondertussen heel erg van de jongensachtige vrolijkheid van Miavoye. (…) De eenzame poëzie zit evenwel onmiskenbaar vervat in de glooiingen en kronkels van dat landschap. De afzomingen van weiden zijn de littekens van het land. Terug in Waulsort het ik jullie boek ter hand genomen en als het ware in één ruk uitgelezen. Wat een fijn project. Ik ben bijna ‘jaloers’ op de vriendschap die uit die woorden en beelden naar voor springt.
Leo Raes
De geest van een voorbij België, in een bocht van de Maas. Dat is Waulsort. Eén van de zeldzame dorpen waar je nog buiten deze tijd kan stappen. Ik kom er graag verdwijnen in Villa des Roses.
Pascal Verbeken
Weg in Waulsort. Weg om te schrijven.
In de Villa des Roses koester ik mijn alleenheid, alleenheid die thuis alleen maar wreed zou zijn.
Ze zeggen, de Maasvallei is indrukwekkend mooi. Daar moet ik volgende keer naar kijken.
Weg van Waulsort.
Peter Hautekiet
Villa des Roses is een plek buiten het gewoel, een droom in de werkelijkheid voor wie ver van het gewoel geconcentreerd en ernstig wil creëren én herademen. Werken gaat er achteloos, in een zweem van muziek, kunst, schoonheid. Een pleisterplaats, een parel.
Michiel Leen
Wannes, ik ben een paar weken geleden naar de Walen getrokken, om er in alle rust en met het oog op vandaag In de tijd, Tijdsnede en Beloken dagen nog ‘s te lezen, in het huis van een goeie vriend, een schilder die zich daar onlangs heeft genesteld. Zijn huis staat in de Rue des villas in Waulsort, vlak bij Dinant, daar waar de bocht van de Maas als een scherpe elleboog uit het landschap steekt en er een gat in de bossen maakt, als een gat in een versleten herfstkleurige trui. Er ligt daar in die wonderlijke bocht ook een kleine jachthaven, met een clubhuis waar Bruno Cremer elk moment kan komen binnenwandelen, met de pijp in de mond; het personage van jouw geliefde Maigret. De vaste gasten in de club zijn zeer zachtaardig en heel vriendelijk, ook hun voorouders waren schippers vertellen ze mij, sommige stammen uit Hemiksem en één zelfs uit Rupelmonde, jawel.
Karel Vingerhoets (uit een postume brief aan Wannes Van de Velde)
In Villa des Roses zat ik uren als een bezetene te schrijven in een kamer met zicht op een prachtig bladerdak. Dat voelde niet als labeur, want ter ontspanning kon ik gaan zwemmen in een op een paar vissen na verder helemaal lege Maas, verdwalen langs Waalse wegen of wijn drinken in inspirerend gezelschap.
Heleen Debruyne
Het was zomer. We staken met de veerboot de Maas over. De veerman, een vriendelijke gemeentearbeider, greep met een houten werktuig de kabel vast en trok zich met krachtige gebaren de rivier over. Overschaduwd door hoge eiken en beuken liepen we langs de andere oever om enkele kilometers verderop terug te keren over de dam. Het water van de Maas was zo groen als de bomen. Het groen was vet, verzadigd, rijp, zelfs weldadig.
Koen Peeters
Gisteren was de gesluierde Maasvallei prachtig en knus. De mist hing zo laag dat er als het ware een melkachtig dak boven het water hing. Mijn auto maakt gelukkig niet veel lawaai waardoor ik het gevoel kreeg door een kamerlandschap te schuiven.
Ik genoot ondertussen heel erg van de jongensachtige vrolijkheid van Miavoye. (…) De eenzame poëzie zit evenwel onmiskenbaar vervat in de glooiingen en kronkels van dat landschap. De afzomingen van weiden zijn de littekens van het land. Terug in Waulsort het ik jullie boek ter hand genomen en als het ware in één ruk uitgelezen. Wat een fijn project. Ik ben bijna ‘jaloers’ op de vriendschap die uit die woorden en beelden naar voor springt.
Leo Raes
Getuigenissen over het atelier in Boechout (2002-2018)
Dan kom je in het atelier, plots hoor je de spelende kinderen, de keuvelende ouders niet meer, en kom je in jouw stilte terecht. Jouw wereld, zowel via je fonkelende ogen, als een kind die zijn schatkamer toont. Dan zie je enkele grote schilderijen, maar plots zie je veel meer. Overal zijn schriften, tekeningen, allemaal op een heel precieze plek. Het landschappelijke staat centraal in mijn herinnering. Zelfs in een historiserende scène, beschouw je elk personage als een boom in mijn geheugen. Misschien heeft het ook alles te maken met de plek die je koos voor het atelier, met de uitzichten op de omgeving, die je totaal doet vergeten, waar op aarde je bent.
Boris Vervoordt
Soms kom je in een huis dat geen huis is maar een verhaal. Je hebt er amper een voet binnen gezet of het verhaal begint zich al te vertellen. Je leest en leest en leest, maar nooit krijg je het verhaal uitgelezen omdat het samen met het veranderende licht telkens weer herschreven wordt. Zo’n huis is Atelier Broucke.
Jelle Van Riet
We hadden in mei een eerste bijeenkomst in Boechout, in het huis-met-tuin van Koen Broucke, een beeldend kunstenaar met een groot hart voor Joseph Roth, bij wie we drie dagen mochten logeren. We vertaalden van zeven uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds en gingen daarna samen met Koen in de tuin aan tafel en beleefden daar de eerste mooie zomerse dagen van het jaar. En we lachten en dronken de spanning eruit.
Els Snick en Ilse Lazaroms
In dit wonderlijke atelier is het goed toeven als boek, als kunstwerk, als mens. Hier was het dat ik de prachtbeelden van de Napoleon-voorstelling voor het eerst mocht aanschouwen. Zonder twijfel bestaat er geen betere plek om deze werken te ontdekken. Dat woord en beeld in Brouckes werkplaats romantisch in elkaar opgaan, kon alleen maar een goed voorteken zijn.
Bart Van Loo
Op zijn turnpantoffels, voorovergebogen over de tafel, met opgestroopte mouwen in zijn bevlekte schilderskiel, de bril bovenop zijn voorhoofd geschoven, de linkerhiel licht rustend op de tip van zijn rechterschoen. Hij tekende een hand op het doek. Een hand rustend op een tafellaken en een andere hand die losjes een schilderij vasthield. (…)
Hij zei dat het bleef komen, het schilderen hield niet op. Hij zei: ‘Voor elk schilderij dat hier vertrekt, komen er twee of drie nieuwe in de plaats.’ Soms droomde hij van een leeg atelier. Alles afleren, de verzamelingen opruimen, opnieuw beginnen. Hij zei: ‘Ik wil eindigen met een piano en een penseel.’
Koen Peeters
Hier werd er gewerkt, genoten, gefeest en nagedacht. Hier werd aan magie gedaan. Hier werden werelden geboren. Dat is wat we zagen na al nauwelijks een minuut in het atelier van Koen te hebben doorgebracht. Happy journey.
Nikkie en Jeroen Olyslaegers-Van Lierop
Veel fijne ontmoetingen (kenmerk van het huis, beseften we tijdens het verlaten van Boechout nog maar ‘s terdege ) al moesten we van ons hart een steentje maken en het gezellige vuur buiten laten voor wat het was...
Karel Vingerhoets en Nele Verbist
foto: Johan Jacobs