“Als ik schilder, is het nooit voor lang.”, zegt Koen Broucke in een interview in januari 2017. “Ik werk in dunne, transparante laagjes die moeten drogen, en dat duurt langer dan het schilderen zelf. Ik pauzeer, speel muziek, loop in de tuin en soms ga ik even liggen, of mediteer. Inspiratie komt door in de wereld rond te lopen.”, zegt hij. “Ik werk met Koen Peeters aan een project in Oostende. We praten en wandelen er met mensen. Samen kijken, elkaar attent maken op dingen, fotograferen, schetsen en noteren. Ik heb dus al een idee voor ik begin te schilderen, en bij een geslaagd werk gebeurt er onderweg nog iets. Dat is een heilig moment. Daarom zijn die rustmomenten een integraal onderdeel van het schilderen.”
En nu staan we hier in een weekend van de Koenen, vandaag in L’Etage d’Euphrosine en morgen in KAAP, misschien is dit een rustmoment, ergens in 2019, het is alleszins een tussenfase om te genieten van wat vlijtig en intens geschilderd en geschreven is. Zoals jullie weten of vanochtend lazen in de kranten hebben beide kompanen de laatste jaren met tussenpozen, maar toch regelmatig, samen doorgebracht in Oostende. Elke maand, twee à drie dagen, waarin ze zonder schroom gingen luisteren en kijken bij en met zoveel mogelijk Oostendenaars en aangespoelden, van ’s morgens tot ’s avonds, in hun huizen en in de straten. Ze zwierven en flaneerden rond in de Stad aan Zee met haar grenzeloze zin voor toerisme, kunstenaars en het Noordzeelicht. Ze nestelden zich in het weefsel van de kust, de vissers, dichters, architecten, muziekmakers, Paul Snoek en Hugo Claus, Leon Spilliaert en Bas Bulteel, Euphrosina Beernaert en Herman Bellaert, Joseph Roth en Els Snick. De zeedijk, de meeuwen, de twee parken, het casino, Brasserie DuParc en Lafayette, de strekdammen, begraafplaatsen, het vuurwerk en het dialect. De schrijver Koen en de schilder Koen zijn nieuwsgierig, soms opdringerig, met een grappige vorm van pretentie (gezien we daar als bewoners misschien zelf de moed niet voor hadden?), ze kwamen en komen de grote en de kleine geschiedenissen van de Koningin der Badsteden, oproepen en opvoeren.
En in de marines, die door Koen geschilderd werden tussen 2016 en 2019, blijkt de altijd aanwezige zee van Oostende als een uniek en fascinerend universum te pendelen tussen werkelijkheid en verbeelding. We zien de einder, de horizon, de vlokkige golven, het zoute strand, het station of de Europatoren. Alles verandert, elk moment van de dag, elke dag, elke nacht. Zijn schilderwerken zijn intieme impressies, onafgelijnd en doorwerkend als zinsbegoochelingen of meditatiebeelden. De schemering is er vaak aanwezig, als licht en schaduw, als dromen en ontwaken, waarbij te veel licht zou kunnen verblinden en te weinig licht zou kunnen verhullen.
Feitelijk gaat het bij een marine, een zeegezicht of een zeestuk, om het verder zetten van een langere traditie als genre binnen de kunstgeschiedenis. Al eeuwen lang zijn reders, vissers en kapiteins trots op hun schepen en hun avonturen, dat zij alles op doek wilden vereeuwigd zien. Ook na de uitvinding van de fotografie was de marineschilder niet zelden de persoon die een diepgaande kijk op zee en scheepvaart in al haar aspecten weergaf. Zowel als schilder, illustrator of graficus doopte hij het penseel in het rijke atmosferische en figuurlijke coloriet van deze nooit stilstaande omgeving. Doorheen de geschiedenis, van noord naar zuid, van oost naar west, kwamen fantastische stormen, gigantische golven en bliksemschichten die de lucht vullen op doek en papier terecht. Zeeslagen waren prominent aanwezig, maar ook de visvangst en handel over zee, de rivieren en kanalen, scheepswrakken, havens en pieren, strandscènes en duingezichten, toerisme en vakantie.
Koen beweegt met deze tentoonstelling dus niet alleen in de geschiedenissen van het genre, maar ook in de historiek en omgeving van Oostende. We zien composities waarin hemelpartijen verschijnen als vuurbakens, golven die aanspoelen als witte krachtige grenzen. Het zijn partituren, schetsen met geluid, die hem laten slapen als Constant Permeke, spelen als James Ensor, de nacht trotseren als Leopold II op een paard. Koen B en Koen P zwemmen in de winter, schreeuwen op het strand, bij kalm of woelend water, tijdens een maanverlichte nacht of in de morgenstond, ontredderd of dromend, schrikwekkend of sentimenteel. Ze worden gedragen door de wind, er zit beweging in hun kop, de observatie ervan wordt een weergave tussen figuratie en abstractie. Het maritieme thema krijgt hier een pittoreske invulling met een impressionistische vlotte soms slordig lijkende borsteltrek van acryl op doek. Het is een goed idee om elk werkstuk apart te bekijken en aan te voelen, maar zeker ook om het volledig verhaal te aanschouwen, de woorden als woorden, én het ganse boek.
Met andere woorden: als Koen schildert is het nooit voor lang, maar is elke dunne, transparante laag een maat van een melodie, die een lang traject in zich draagt tussen wandel-, luister- en rustmomenten. Elke marine is als deze plek, een stad waar de ommekeer wenkt, waar je van gedaante kan wisselen.
Alles verandert. Niets blijft. Niets vergaat.
Els Wuyts
1 juni 2019 15:00
En nu staan we hier in een weekend van de Koenen, vandaag in L’Etage d’Euphrosine en morgen in KAAP, misschien is dit een rustmoment, ergens in 2019, het is alleszins een tussenfase om te genieten van wat vlijtig en intens geschilderd en geschreven is. Zoals jullie weten of vanochtend lazen in de kranten hebben beide kompanen de laatste jaren met tussenpozen, maar toch regelmatig, samen doorgebracht in Oostende. Elke maand, twee à drie dagen, waarin ze zonder schroom gingen luisteren en kijken bij en met zoveel mogelijk Oostendenaars en aangespoelden, van ’s morgens tot ’s avonds, in hun huizen en in de straten. Ze zwierven en flaneerden rond in de Stad aan Zee met haar grenzeloze zin voor toerisme, kunstenaars en het Noordzeelicht. Ze nestelden zich in het weefsel van de kust, de vissers, dichters, architecten, muziekmakers, Paul Snoek en Hugo Claus, Leon Spilliaert en Bas Bulteel, Euphrosina Beernaert en Herman Bellaert, Joseph Roth en Els Snick. De zeedijk, de meeuwen, de twee parken, het casino, Brasserie DuParc en Lafayette, de strekdammen, begraafplaatsen, het vuurwerk en het dialect. De schrijver Koen en de schilder Koen zijn nieuwsgierig, soms opdringerig, met een grappige vorm van pretentie (gezien we daar als bewoners misschien zelf de moed niet voor hadden?), ze kwamen en komen de grote en de kleine geschiedenissen van de Koningin der Badsteden, oproepen en opvoeren.
En in de marines, die door Koen geschilderd werden tussen 2016 en 2019, blijkt de altijd aanwezige zee van Oostende als een uniek en fascinerend universum te pendelen tussen werkelijkheid en verbeelding. We zien de einder, de horizon, de vlokkige golven, het zoute strand, het station of de Europatoren. Alles verandert, elk moment van de dag, elke dag, elke nacht. Zijn schilderwerken zijn intieme impressies, onafgelijnd en doorwerkend als zinsbegoochelingen of meditatiebeelden. De schemering is er vaak aanwezig, als licht en schaduw, als dromen en ontwaken, waarbij te veel licht zou kunnen verblinden en te weinig licht zou kunnen verhullen.
Feitelijk gaat het bij een marine, een zeegezicht of een zeestuk, om het verder zetten van een langere traditie als genre binnen de kunstgeschiedenis. Al eeuwen lang zijn reders, vissers en kapiteins trots op hun schepen en hun avonturen, dat zij alles op doek wilden vereeuwigd zien. Ook na de uitvinding van de fotografie was de marineschilder niet zelden de persoon die een diepgaande kijk op zee en scheepvaart in al haar aspecten weergaf. Zowel als schilder, illustrator of graficus doopte hij het penseel in het rijke atmosferische en figuurlijke coloriet van deze nooit stilstaande omgeving. Doorheen de geschiedenis, van noord naar zuid, van oost naar west, kwamen fantastische stormen, gigantische golven en bliksemschichten die de lucht vullen op doek en papier terecht. Zeeslagen waren prominent aanwezig, maar ook de visvangst en handel over zee, de rivieren en kanalen, scheepswrakken, havens en pieren, strandscènes en duingezichten, toerisme en vakantie.
Koen beweegt met deze tentoonstelling dus niet alleen in de geschiedenissen van het genre, maar ook in de historiek en omgeving van Oostende. We zien composities waarin hemelpartijen verschijnen als vuurbakens, golven die aanspoelen als witte krachtige grenzen. Het zijn partituren, schetsen met geluid, die hem laten slapen als Constant Permeke, spelen als James Ensor, de nacht trotseren als Leopold II op een paard. Koen B en Koen P zwemmen in de winter, schreeuwen op het strand, bij kalm of woelend water, tijdens een maanverlichte nacht of in de morgenstond, ontredderd of dromend, schrikwekkend of sentimenteel. Ze worden gedragen door de wind, er zit beweging in hun kop, de observatie ervan wordt een weergave tussen figuratie en abstractie. Het maritieme thema krijgt hier een pittoreske invulling met een impressionistische vlotte soms slordig lijkende borsteltrek van acryl op doek. Het is een goed idee om elk werkstuk apart te bekijken en aan te voelen, maar zeker ook om het volledig verhaal te aanschouwen, de woorden als woorden, én het ganse boek.
Met andere woorden: als Koen schildert is het nooit voor lang, maar is elke dunne, transparante laag een maat van een melodie, die een lang traject in zich draagt tussen wandel-, luister- en rustmomenten. Elke marine is als deze plek, een stad waar de ommekeer wenkt, waar je van gedaante kan wisselen.
Alles verandert. Niets blijft. Niets vergaat.
Els Wuyts
1 juni 2019 15:00
Kamer in Oostende
Koen Peeters, schrijver – Koen Broucke, schilder
De voorbije twee jaar gingen schrijver Koen Peeters en schilder Koen Broucke elke maand twee dagen naar Oostende. Ze liepen er rond, praatten met Oostendenaars, gingen binnen in hun huizen, woonkamers en hun kleine obsessies. Ze luisterden en noteerden, en met die verhalen bouwen ze nu een tentoonstelling in Mu.ZEE. Opnieuw een intieme plaats, waarin ze u uitnodigen samen met een dichter en een pianist.
Mu.ZEE in samenwerking met TAZ 2018, Oostende
https://www.muzee.be/en/muzee/t210601/taz-in-muzee-kamer-in-oostende-in-5-piano-s
Koen Peeters, schrijver – Koen Broucke, schilder
De voorbije twee jaar gingen schrijver Koen Peeters en schilder Koen Broucke elke maand twee dagen naar Oostende. Ze liepen er rond, praatten met Oostendenaars, gingen binnen in hun huizen, woonkamers en hun kleine obsessies. Ze luisterden en noteerden, en met die verhalen bouwen ze nu een tentoonstelling in Mu.ZEE. Opnieuw een intieme plaats, waarin ze u uitnodigen samen met een dichter en een pianist.
Mu.ZEE in samenwerking met TAZ 2018, Oostende
https://www.muzee.be/en/muzee/t210601/taz-in-muzee-kamer-in-oostende-in-5-piano-s
